Εκεί που οι άλλοι σταματούν...

Για να καταλάβεις πως είναι στο μυαλό μου οι 10 τελευταίες μέρες πρέπει να δεις αυτό:

Αυτό το moto της (λίγο μεταγενέστερης) διαφήμισης "εκεί που οι άλλοι σταματούν εσύ συνεχίζεις… " πρέπει να είχε χαραχτεί βαθιά στην παιδική μου μνήμη! 

Εντάξει, για να είμαι δίκαιη, την προκαλώ λίγο αυτή τη κατάσταση, λίγο λέμε τώρα… Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν μπορώ να επιβιώσω σε περιόδους ηρεμίας. Λίγο το λάδι την νονάς, λίγο η μαμά που δεν μπορούσε να με βλέπει καθιστή σε καναπέ, λίγο ότι μεγάλωσα με αγόρια που δεν είχαν ησυχία, έγινε το κακό!

Ακόμα και τώρα δηλαδή που η «to do list» μου φτάνει τις 2 σελίδες, εγώ σκέφτομαι πώς να γίνω εθελόντρια στο «Make a wish», να πάω για σε μια δοκιμαστική προπόνηση για το καινούργιο άθλημα που ανακάλυψα στο OAKA (και ας είναι στην άλλη άκρη για μένα) και επιπλέον μιας και έρχεται σαββατοκύριακο να γκρινιάξω λίγο γιατί δεν πήγαμε πουθενά φέτος το χειμώνα, ούτε ένα διήμερο να πάρουμε καθαρό αέραααα μπλα μπλα μπλα.....

Για να μην νομίζετε ότι είμαι καμία (πολύ) τρελή οι παραπάνω σκέψεις διαρκούν περίπου ένα λεπτό, όσο διαρκεί δηλαδή το refill στο μπουκαλάκι με το νερό μου  ή η ματιά στα μηνύματα που μου στέλνουν φίλοι μου, οι οποίοι σκέφτηκαν να κατακτήσουν τον κόσμο σε περιόδους που εγώ πήζω. Κοίτα να δεις!

Και όλα αυτά φυσικά μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα! Γιατί έχουμε και παράσταση και μάλιστα χοροθέατρο με κείμενα δικά μας! Τολμηρό και για εμάς και για τους θεατές…. 
Και το όνομα αυτής «Αντίθετα»!

Για να μην είμαστε αχάριστοι όμως μέσα σε αυτό το πανικό:

Ξεχώρισα την «Αμάλθεια» στην Πλάκα (Τριπόδων 16)

Όχι μόνο για το περιβάλλον, την όμορφη γλυκιά ξανθούλα (κολλητή μου) που δουλεύει εκεί αλλά και για τις υπέροχες νοστιμιές, για του λόγου το αληθές:

Εμπνεύστηκα από τον αγαπημένο μου Robin Sharma:

Λάτρεψα αυτή τη φωτογραφία μιας και περνάμε περίεργες εποχές:

Και επειδή είμαι πολύ επηρεασμένη από το Παρίσι, αυτή την εβδομάδα, μιας και εκεί έγινε η εβδομάδα Μόδας, πρέπει να δείτε αυτό:

και επειδή γούστα είναι αυτά αποκλείεται να μην σας αρέσει κάτι από εδώ http://www.marieclaire.gr/fashion/style/article/3456/ti-forietai-shmera-sto-parisi/?p=46 

Και να θυμηθώ βέβαια και κάτι από το δικό μου ταξίδι στο Παρίσι:

ακούγοντας φανατικά αυτό:

                                      


xo, xo
mariatha

«Αυτό δεν θα το αποχωριζόμουν ποτέ!»

Κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να (ξανά)φτιάξω τη ντουλάπα μου, πάντα μου περνάει απτό μυαλό να τα πετάξω όλα απ’τό μπαλκόνι και να ησυχάσω απ’τό χάος  μια και καλή!

Μετά ηρεμώ και σκέφτομαι: «Τώρα σοβαρά τα χρειάζεσαι όλα αυτά;», «Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα πράγμα από όλα αυτά ποιο θα ήταν;». 

Στην πρώτη ερώτηση ξέρω αυθόρμητα την απάντηση (ΟΧΙ!!!), για την δεύτερη όμως ούτε καν έχω πλησιάσει!

Γι’ αυτό σκέφτηκα να ρωτήσω κάποιες που αντιμετωπίζουν σχεδόν το ίδιο πρόβλημα, τις φίλες μου! Τις ρώτησα λοιπόν τι δεν θα αποχωριζόντουσαν ποτέ και εννοούσα ένα πράγμα φυσικά!

Καμιά από τις 3 λοιπόν δεν διάλεξε ένα…. Και επειδή έχω συμβιβαστεί από καιρό με την γυναικεία φύση μου, είπα να μην ξαναστέλνω σπαστικά e-mail για να διευκρινίσω την ερώτηση μου (εγώ που δεν μπορώ να περιοριστώ στα 5)!

Top Model no1: Vaso Zarkadaki

Κάθε συζήτηση μου με τη Βάσω με χρεώνει περίπου 100€ τη φορά, συνήθως λέει «Άσε Μαρία είδα αυτό… και έχω κολαστεί….» και καταλήγουμε 2 οι κολασμένες- χρεωμένες! Επίσης, τη μισώ  αυτό το διάστημα γιατί πήγε στο Chicago πριν τα Χριστούγεννα, αλλά μετά βλέπω το τέλειο κυπαρισσί Abercrombie πουκάμισο που μου έφερε και τα ξεχνάω όλα. 

Η Βασούλα, μου έγραψε στο e-mail:

«Τα 2 πράγματα με τα οποία έχω γίνει κυριολεκτικά 1 είναι ένα κόσμημα ματάκι στο λαιμό και το δεύτερο είναι το κινητό μου!! Το πρώτο είναι δώρο από ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου την ημέρα της αποφοίτησης μου! Δεν το έχω βγάλει καθόλου από το λαιμό μου!.Είναι πολύ κομψό κ ιδιαίτερο δεν το βγάζω ποτέ μόνο για τις ανάγκες της φωτογράφησης. Το δεύτερο είναι το κινητό που έκανα εγώ δώρο στον εαυτό μου! Είμαι κυριολεκτικά εξαρτημένη.. Προσπάθησα να το κλείσω μία μέρα για να δω αν μπορώ να αντέξω αλλά μάταια!!! Το άνοιξα τις επόμενες ώρες!!!»

Top Model no2: Anna Pavlidou

To casual κορίτσι της παρέας! Η Άννα θα μπορούσε να ανοίξει μαγαζί με casual-chic ρούχα αλλά δεν το ξέρει! Επίσης, κάνει το εξής που δεν καταλαβαίνω, μπορεί να πάρει το ίδιο ρούχο σε 5 διαφορετικά χρώματα, αν είσαι και εσύ της ίδιας σχολής κάντην add στο Facebook, θα έχετε πολλά (που δεν καταλαβαίνω) να πείτε! Παρόλαυτά δεν θα αποχωριζόταν ποτέ:

Το δερματινό της:

«Είναι δώρο των γονιών μου από τη δευτέρα Λυκείου και από εκείνη τη στιγμή που το φόρεσα εδώ και εννιά χρόνια δεν μπορώ να το αλλάξω με κανένα άλλο!!!

Και το 2ο πράγμα που δεν μπορώ να αποχωριστώ είναι φυσικά..... το άρωμα μου!!! Narciso Rodriguez...γιατί το άρωμα κάθε γυναίκας είναι κάτι από την προσωπικότητα της!!και αυτό το φοράω εδώ και 5 χρόνια ή 4 χρόνια τώρα...όπως καταλαβαίνετε κορίτσια είναι να μην κολλήσω....γενικότερα!!!!»

Top Model Νo3: Rania Papasotiriou

H Ράνια, κάνει κάτι αψυχολόγητα τελευταία… Για παράδειγμα, πάμε εκδρομή και παίρνει ένα τόσο δα σακιδιάκι μαζί που χωράει κάτω απ’το κάθισμα. Δεν της έχω πει τίποτα όλοι τραβάμε τα θέματα μας, τον τελευταίο καιρό! Επίσης, είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω, που έχει φανταστεί πρώτα στο μυαλό της ακριβώς τον συνδυασμό ρούχων- αξεσουάρ που θέλει να φορέσει και μετά τρέχει στα μαγαζιά για να βρει ακριβώς αυτά που έχει σκεφτεί! Η Ράνια λοιπόν δεν θα αποχωριζόταν ποτέ:

«.....την αγαπημένη μου φούστα, η οποία εκτός ότι μου πάει θαύμα- χαχα- φοριέται χειμώνα -  καλοκαίρι! Και είναι το αγαπημένο μου σχέδιο!

 Και το δαχτυλίδι - δώρο της αγαπημένης φίλης, το οποιο με έχει συντροφεύσει σε μοναδικές και ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου- καλή ώρα οι φώτο-

Δεν ξέρω αν σε βοηθησαν οι φιλες μου να σκεφτείς τι δεν μπορείς να αποχωριστείς.... εμένα ακόμα πάντως όχι!!

Κλείνω με το κομμάτι που νομίζω μας ενώνει:

xoxo,

mariatha

Life is Like Tetris...

"Σεντόνι" είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στο θέατρο όταν ξεχνάς τα λόγια σου, τις κινήσεις σου, το τι κάνεις πάνω στη σκηνή. Οι ηθοποιοί λένε ότι σε όλους σχεδόν έχει συμβεί και ότι όταν είσαι επαγγελματίας πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και γι'αυτό!

Αν η ζωή μας είναι όντως μία παράσταση όπως αναφέρουν τόσα βιβλία  τί γίνεται με

τον όρο "σεντόνι" στη ζωή; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό και επειδή δεν είμαι επαγγελματίας άνθρωπος έπρεπε να το ζήσω για το σκεφτώ.

Εκεί που πιστεύεις ότι έχεις τον έλεγχο, βαδίζεις σύμφωνα με τα θέλω σου, ακούς τα συναισθήματα σου...γίνεται κάτι (ή πολλά περισσότερα) και αποπροσανατολίζεσαι.

Στο μυαλό μου αυτή η εικόνα έχει τη μορφή ενός πραγματικού tetris!  

Εκεί που πιστεύεις ότι έχεις φτιάξει το δικό σου επιτυχημένο tetris και βάζεις όπως θες εσύ τα τουβλάκια σου, έρχεται ο μεγάλος αδερφός και στα γκρεμίζει όλα! κ εσύ απαρηγόρητος προσπαθείς στωικά να τα μαζέψεις ξανά και ξανά και όλο σου πέφτουν απ'τα χέρια...  

Το μυστικό σε όλο αυτό είναι να μην χάσεις το κουράγιο σου, την υπομονή σου και φυσικά τα τουβλάκια, γιατί σε περιόδους ηρεμίας εσύ είχες επιλέξει πολύ σοφά τη θέση τους! και αν μερικά από αυτά δεν ταιριάζουν θα πρέπει να μπορέσεις να τα βγάλεις απτή σύνθεσή σου. 

Αν καταφέρεις όμως να το ξαναχτίσεις, σίγουρα το tetris σου θα είναι πιο γερό και εσύ σε όλη τη διαδικασία θα έχεις κερδίζεις πάρα πολλά... και ιδιαίτερα ανθρώπους που θα σε έχουν βοηθήσει να ξαναβρείς τα τουβλάκια σου!

Μέχρι τότε βέβαια μπορείς να ακούς αυτό, εμένα πάντως, πάντα μου αλλάξει διάθεση και μου υπενθυμίζει πολλά!