Ανήκω στη κατηγορία κοριτσιών που έχουν μεγαλώσει με αγόρια. Μέχρι τα 12 περίπου, όλες οι κούκλες μου δεν είχαν καμία αξία και η συνδρομή στο Barbie club με την εξαιρετική ροζ κάρτα μέλους ήταν άχρηστη μπροστά στις κάρτες με ποδοσφαιριστές!
Μέσα σε όλα αυτά τα πόδια μου ήταν πάντα σημαδεμένα, απ΄ το ποδόσφαιρο που αναγκαζόμουν να παίζω (τέρμα εννοείται) και βέβαια κανένα φόρεμα δεν έδειχνε τόσο ωραίο, με τη γιαγιά μου να φωνάζει πάντα «Κορίτσι είσαι εσύ;;;”
Μια φίλη επειγόντως!
Ένα κορίτσι ρε μαμααααα!
Ήθελα μια φίλη. Μια φίλη να καταλαβαίνει, να καταλαβαίνει γιατί είναι καταστροφικό να χάσεις το ένα γοβάκι της Barbie, να μη με κοροϊδεύει όταν βάζω τα κλάματα, να ανταλλάσσουμε ρούχα, κοκαλάκια, φύλλα αλληλογραφίας, να κοιμόμαστε μαζί τα σαββατοκύριακα και να λέμε μυστικά κάτω απ’ τις κουβέρτες.
Μ’ αυτά τα επιχειρήματα πήγαινα κλαίγοντας στη μαμά μου και αυτή έφερνε κάθε κόρη συναδέλφου τις Κυριακές να κάνει λίγο παρέα στο Μαράκι που δεν έχει κορίτσια στη γειτονιά!
Μέχρι να φτιάξω τον δικό μου πυρήνα από κορίτσια, η ζωή μου ήταν κάπως έτσι.
Μέχρι που άρχισα να έχω τις δικές μου φίλες, τις οποίες τις αντιμετώπιζα σαν ιερά πλάσματα. Ήταν αδερφές, ξαδέλφες, σχέσεις οικογενειακές σε κάθε περίπτωση. Το σπίτι είχε πάντα κορίτσια, λες και έπρεπε να ξεχρεώσω όλα τα χρόνια που είχα υπάρξει αγοροκόριτσο.
Από τότε έπρεπε να είχα συνειδητοποιήσει κάτι εξαιρετικά σημαντικό, τη πολυπλοκότητα αυτού του ροζ κόσμου.
.
Ο νέος μου κόσμος δεν είχε καμία σχέση με το παλιό και έμελλε να αλλάξει μια για πάντα!
Τα κορίτσια έχουν πάρα πολλά να ανησυχούν από πολύ μικρές. Ίσως μας μεγαλώνουν έτσι, ίσως έτσι είμαστε προγραμματισμένες, δεν ξέρω. Πάντως αυτός ο κόσμος είναι ροζ μόνο σε κάθετι υλικό, σε τίποτα παραπέρα.
Εμείς τα κορίτσια «πρέπει» να είμαστε: όμορφες, περιποιημένες, ευγενικές, καλές μαθήτριες, καλά παιδιά, συνετά παιδιά, καλές νοικοκυρές, ηθικά στοιχεία, καλές φίλες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο έχει προβλέψει η κοινωνία για το χρωμόσωμα χχ.
Ως αποτέλεσμα αυτού, έχουμε να συγκριθούμε σε χιλιάδες επίπεδα με τα άλλα κορίτσια γύρω μας. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που δημιουργούνται τα 2 μεγάλα προβλήματα που είναι και η πηγή του κακού «Ανασφάλεια & Κόμπλεξ»!
Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει από φίλες σας τη φράση «Μήπως δεν είμαι αρκετά… καλή/ όμορφή/ έξυπνη/αδύνατη/ψηλή/στυλάτη», συμπλήρωσε εσύ τη λέξη τέλος πάντων! Άπειρες!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το παζλ συμπληρώνεται από ένα αγόρι που δεν φέρθηκε καλά (μύρισε την ανασφάλεια ο άνθρωπος), επιβεβαίωσε όλα αυτά τα κόμπλεξ, δημιούργησε άλλα τόσα(!) και άφησε τη φίλη σου με τη μαύρη πλερέζα να τρώει σοκολάτες, βλέποντας το notebook και εσύ δίπλα να αναλύεις αν εννοούσε τη φράση «Μου αρέσεις περισσότερο απ’ όσο μπορώ να αντέξω». – Ε, ναι τώρα θα «κλάψω κ εγώ…
Αυτό το κακό πρέπει να σταματήσει, γιατί απλά το drama δεν ταιριάζει δίπλα απ’ το queen.
Γιατί κουράστηκα να παρηγορώ τις φίλες μου και τον εαυτό μου τον ίδιο «Γιατί δεν είμαι αρκετα … ΚΑΤΙ»!
Γιατί δεν φταίει κανένα «κακό αγόρι» που η φίλη σου ή εσύ δεν είσαι καλά. Κανένα κακό παντελόνι που δεν σε δείχνει 2 κιλά πιο αδύνατη. Κανένας κακός εργοδότης που εσύ δεν έχεις τη δουλειά που είχες ονειρευτεί. Και βασικά κανένας Ερμής ανάδρομος που περνάς μία κακή φάση.
Γιατί ακόμα και αν το σύμπαν(!) τα συντονίσει όλα αυτά μαζί, και εσύ του αποδώσεις την ευθύνη, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γίνεις άδικη και σκληρή με τον εαυτό σου, αρχικά, και μετέπειτα με όλους τους άλλους!
Και μάντεψε ποιο είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού! Και άλλα κόμπλεξ και άλλη ανασφάλεια και άλλες σοκολάτες και άλλα πατώματα και άλλες παρηγορήτρες να μοιράζουν zewa.
Η θυματοποίηση παχαίνει, μειώνει την αυτοπεποίθηση και εξαφανίζει τους άντρες γύρω σου.
Γιατί το θέμα είναι απλά δικού μας χειρισμού! Believe it!
